توضیحات

نه آدمی (زوال بشری)

زوال بشری در میان نسل جوان محبوبیت ویژه‌ای دارد، و در ژاپن به‌عنوان دومین رمان پرفروش پس از کوکورو سوسه‌کی است. این رمان که به صورت اول شخص روایت می شود حدیث نفْس خود دازای است؛ نویسنده‌ای که زندگی پرآشوبی داشت و پرداخت اعتراف‌گونه و صادقانۀ زندگی، شاخصۀ آثارش شد. نویسنده‌ای از مردمان ساده و صادق آئوموری که در برخورد با لایه‌های عمیق واقعیت جامعۀ شهری، قلمش تلخ می‌شود. بسیاری معتقدند که این کتاب وصیت نامه وی بوده است ، زیرا دازایی اندکی پس از انتشار آخرین قسمت کتاب (که به صورت سریال ظاهر شده بود) خودکشی کرد.

درباره کتاب نه آدمی

کتاب نه آدمی نوشته اوسامو دازای است. و از آخرین کتاب‌های اوسامو دازای است. از همان دسته کتاب‌هایی که دقیقا پیش از خودکشی‌اش نوشته شده است. این کتاب را می توان خود زندگینامه نویسی‌ای در قالب داستان دانست. اوسامو دازای خودش می نویسد که در کودکی نقاب دلقک به چهره می‌زده تا از مردم فرار کند. نه آدمی داستان شخصی ست که زندگی اش مملو از شراب، رابطه ی جنسی، تنهایی و ناامیدی است.

این کتاب از ابتدا با تصویری سیاه از کودکی عجیب شروع می‌شود و این دنیا در داستان ادامه دارد. کتاب نه آدمی یک رمان فلسفی است که تفکرات نویسنده را به خوبی نشان می‌دهد. کتاب نه آدمی می‌تواند شما را به دنیای ذهنی عجیب نویسنده ببرد و کمک کند تصاویر و تجربیات جدیدی را از سربگذرانید.

بخشی از کتاب

شاید پیش خودتان بگویید هنوز از انگیزه و محرک آدم‌ها سر درنمی‌آوردم. با کشف تضاد معیار خوشبختی در ذهنم با دیگران شب‌ها از ترس به خود می‌پیچیدم. فکرش مرا به آستانهٔ جنون می‌برد. نمی‌دانستم خوشبخت‌ام یا نه. مردم پیش از این بارها در همان کودکی به من گفته بودند چه بخت بلندی دارم ولی حس می‌کردم در آتش‌ام. می‌دانم آنان که مرا خوشبخت می‌خواندند هزاران بار از من خوشبخت‌تر بودند. گاهی حس می‌کردم بارِ ده نگون‌بخت را بر دوش من نشانده‌اند، که اگر سر سوزنی از آن بر دوش کناردستی‌ام بود به سیم آخر می‌زد و آدم می‌کشت.

نمی‌دانم بار پریشانی اطرافیانم چه اندازه سنگین است. دردسرهای واقعی‌شان، اندوه‌هایی که با لقمهٔ نان تسکین می‌یابد… آه لقمهٔ نان، ای دوزخ، اصیل‌ترین درد بشر، دردی که پشتِ ده اسب باری را خرد می‌کنی… ولی درست متوجه نمی‌شوم اطرافیانم چطور به زندگی ادامه می‌دهند و یک به یک پشت احزاب سیاسی درمی‌آیند بی‌آن‌که دیوانه شوند، وا بدهند، غرق ناامیدی شوند و خودشان را راحت کنند؟ چطور دردشان اصیل است؟